Het orakel van
Lissabon
Tussen twee enorme
broodbergen
slaapt een
brandende biefstuk
in de gedaante van
Laan «Duik je Vrij!».
Hij staat op het
punt een gat te bijten
in de armoedige
kaas van wat rest
van wankele macht
met nog slechts 1 ambitie:
het onzekere
geheel smeltend te verstikken
of te verkopen per
amerikaans opbod …
Wie wil er een
Miro? Wie een Picasso?
Brood en Zout
Suiker en Azijn
Het zijn de
barricades van de eenvoud
die de meeste
weerstand bieden.
Zij kristalliseren
vleugelslag van zekerheid.
Van ster naar
ster,
van wolk naar wolk
vallen
bloemknoppen neer als hagelslag
in onpreutse
verbeelding,
in de weigering te
smeken of te bedelen,
in het meervoud
van alvast meer
dan een paar
simpele open ogen
door een dik
gordijn dat haast heeft
want elke
tevergeefse poging om zich en zicht af te sluiten
is een weerloos
haakje, een knipoog in een wederkerend
slot dat vroeg of
laat bezwijken zal voor een gezamenlijke
bonkende, botsende
en kloppende IRIS.
Raam zal barsten
en dan versplinteren.
Elk stukje glas
zal aan wal een ander en apart
beeld tonen en
toch zal het geheel
zin geven aan de
rijkdom van onze verscheidenheid.
Probeer enkel niet
de puzzle persé te verenigen
want een zieke
eenheid projecteert een vals beeld
in de boterham van
gedeelde honger.
Echte solidariteit
is het tegenovergestelde:
wat ooit zuinig
was
zal weer
overvloedig worden.
Of om het te
zeggen tussen haakjes:
(Il ne faut pas
lire «comment lire Le Capital?»
Il faut lire Le
Capital.)
GV
Februari 2014
in de Pub New
Benfica
Geen opmerkingen:
Een reactie posten