WANNEER COCO
BLAFT
Drie klanten komen
binnen in het kleine café en vragen na enige tijd of de uitbater soms een hond
heeft omwille van de stroom hoge geluidjes die constant de ruimte vullen en de
oren teisteren op een tot nu toe ongekende schaal.
Geen hond, maar
een oud, dronken vrouwke die hopeloos alleen woorden en geluiden herhaalt tegen
niemand in het bijzonder.
Zij slijt haar
namiddagen hier, drinkt de ene goedkope pils na de andere, tot haar centen voor
die dag op zijn en dan waggelt ze buiten richting appartement waar ze samen
woont met een papegaai.
Hoe weet je dat
van die papegaai?
Als ze van de
dinsdagmarkt komt, zit er in haar grote boodschappentas meestal slechts 1 zak
met papegaaienvoer.
Ah!
De oude vrouw
proest kirrende geluidjes uit en herhaalt dan DANKE, zo’n 50 maal na mekaar.
Niemand weet
waarom.
Soms begint ze te
wenen en roept ijl achter haar verdwenen papa en mama. Of ze begint met haar
handen te wiegen alsof ze een onzichtbare baby koestert.
Het is een
spektakel dat pijn doet aan de ogen van de toeschouwer, een foltering voor de
oren ook.
Prroeoeoeorrrroeooeoeoe
enz...
Ik vraag me af wat
haar leven is geweest want dit stadium is duidelijk iets anders dan een
gelukkig slot. Hollywood kan hier niets mee aan vangen.
Ze confronteert
iedereen in het café met haar tranende ogen en opgezwollen wangen door een
teveel aan goedkope drank.
Ik probeer haar
ouderdom te schatten maar dat is moeilijk door al die lagen van levensslijtage.
Ze prevelt in het
Frans, ten slotte is dit Brussel, maar als ze af en toe overschakelt naar het
Nederlands realiseer ik me dat ze Vlaamse is omwille van een sterk
geprononceerd Vloms accent.
Bij het naar
buiten strompelen zegt ze tegen iedereen en niemand in het bijzonder BONNE
CHANCE.
Niemand reageert
behalve ik die een glas rode wijn opheft in haar richting. Ze negeert mijn ogen
en kijkt enkel naar het glas.
De oude vrouw is
een pratend maar onverstaanbaar meubelstuk van het café geworden. Men aanvaardt
haar op dezelfde wijze dat men haar negeert. Als haar ijlen te erg wordt, zet
men even de Portugese TV harder of men schakelt over op een CD.
Men wacht geduldig
tot ze geen eurocenten meer over heeft voor alvast nog een biertje.
Soms wordt ze boos
als ze geld morst op de grond.
Iemand anders
heeft dit gedaan, per ekspres! Enkel om haar te pesten!!
Bonne chance. Ze
zal het wel weten, hoe broodnodig die wens is, als afspiegeling van de
nietigheid en het verdriet van haar eigen bestaan. Is dit wat nu nog rest van
het Leven? Wachten op de dood, tussen een Sagres en een Super Bock door?
Heeft praten met
haar nog enige zin?
Is ze nog in staat
tot communiceren, tot een waarachtig mededelen of zit ze voor immer vast in de
schimmen en de loopgraven van haar eigen herinneringen, die ze herhaalt en
herhaalt zonder enige zin- richting- en vormgeving?
Zij weet het niet,
laat staan dat ik dit weet...
GV
Februari 2014
In café New
Benfica
Geen opmerkingen:
Een reactie posten