Een verhaal
uit de dierenrepubliek
Ik ben geen man van staal, dacht hij toen hij de
ijzerdraad rond zijn nek bond en zich van de trap wierp. Nochtans was de
kamikaze geen Japanner maar een oude Belg. Zijn hoofd werd langzaam maar zeker
van de romp gescheiden en viel naar beneden; het hoofd belandde ergens in de
benedenverdieping van de kelder onder water.
Op zijn borst had hij een tekst gespijkerd:
-ik ben een plattelandschinees zonder messen of giftige
landbouwproducten
-ik ben een kind van Gaza
-ik beminde de vrijheid van het denken en me
uitdrukken, meer dan het keurslijf van het zogenaamde vrije denken zelf die me
dicteert hoe ik moet denken of me uitdrukken in een “aanvaardbaar” taalgebruik
in de naam van het collectief.
Bloed stroomde als een petieterig beekje door de
gangen en de muren van het huis. Het sijpelde ons bestaan in en dat van de
dieren en de planten aan de zijkant. Hun wederzijdse dialoog klonk zowel
aarzelend als overtuigend.
-Plegen beesten ook zelfmoord? vroeg kater Buzz aan
het reuzenkonijn Nero.
Die gniffelde een beet in zijn vragende onderlip.
-Olifantenkerkhoven, aangestrande walvissen zonder
zichtbare redenen, lemmingen die zich in zee storten, vogels die zich te
pletter vliegen tegen glazen ramen, konijnen die zich gewillig laten vangen in
hun holen wanneer het te warm is, katten die…
-Stop, stop, miauwde Tarantino. Mijn oorlog is er
vooral één met de overlast aan vlooien. Hij krabbe demonstratief en pieste in
het rond om de overtuiging van zijn terrein af te bakenen.
-Vlooien zijn mensen in miniatuur, meende Nero.
Sommigen kun je min of meer vertrouwen. Anderen bezien je alleen als voedsel
voor de kookpot of aaien je verleidelijk tot ze het beu zijn en dan smijten ze
je buiten of zetten je op de muren. Je hebt de vrije keuze te creperen op
straat. Je wordt bespuwd, geschopt, geslagen, opgejaagd, gevangen genomen,
gecastreerd.
Wij zijn de spiegels der ongewilde lagere proleten,
zoals Indische vrouwen uit de lagere kasten worden wij geknipt tegen onze eigen
wil in de naam van het menselijke dierenwelzijn. Wij maken te veel kabaal en
ongewenste jongeren. Wij hebben geen stem in dit verhaal, laat staan stemrecht.
-Wat te doen?
Het drietal keek elkaar even aan en staarde dan
aarzelend richting resten van het bevriende menselijke lijk.
-Hij had er genoeg van, dat is duidelijk, miauwde
Tarantino.
-We moeten redwoods zoeken, blies Buzz terug en ons
terugtrekken zoals de apen deden.
-Ik ben geen aap maar een reuzenkonijn, wierp Nerop
op.
-Alle grootsheid begint klein, mijn lief konijn, waren
de laatste woorden van de onthoofde man.
-Alle kleinheid is groots, sloten de dieren af.
-Het probleem is dat er geen sequoia’s bestaan in
Vlaanderen en omstreken.
-Alsof dit het enige probleem was of is, proestte Nero
uit. Hij behoorde dan ook tot het bijna uitgestorven ras der zwarte Vlaamse
reuzen en was dus geen lid van de NVA. Nero was een geheugenaanhanger van
Antoon Pira.
-Geheugenverlies? vroeg het konijn zich even later af.
Bestaat dat in de geschiedenis van het rollende bollende hoofd of enkel in het
rood van bloeddoorlopen ogen die zich sluiten na 1 seconde.
-Who knows, who cares and who gives a damn? antwoordden
de beide anderen. Buzz en Tarantino bleven straatkatten tot het bittere
EINDE.
GV
Augustus 2014
Geen opmerkingen:
Een reactie posten