Verhalen uit café De Paardenbloem
3. Uitstap te Parijs
Verbijt had
Marti de oren haast afgezaagd.
-Laat ons samen
naar Parijs eens gaan en zoiets bezoeken als de Eiffeltoren, misschien?
Michiel had zich
bij deze smeekbede aangesloten. Hij kende een goedkoop hotelleke in het Quatier
Latin van even na ’68.
-Bestaat die
krocht nog? Had Marti hem plagend gevraagd maar hij kreeg uiteraard geen
antwoord.
Afijn, het World
Wide Web gaf zoals steeds een oplossing en het 3tal boekte een hotelkamer voor
3, gelegen naast de Champs Elysées voor amper 60 euro de nacht.
Michiel brieste
razend dat hij de armste van het stel was (wat eigenlijk niet overeenstemde met
de platvloerse realiteit) en dat hij DUS recht had op een korting in zijn
aandeel van de kosten, met ander woorden dat de anderen dus meer moesten
betalen ten einde zijn aandeel te compenseren want solidariteit was niet enkel
een recht maar ook een plicht voor allen, enz…
Een truuk die de
anderen ondertussen gewoon geraakt waren en die Michiel ook toepaste op café om
te ontsnappen aan het betalen van zijn rondje als het erop aan kwam.
-Hij neemt zijn
lidmaatschap van de Nationaalverminkte Socialen echt wel letterlijk, fluisterde
Marti in het oor van Verbijt.
-Alle macht aan
de Mistletoe! De kunstenaar was in een manische fase van zijn hedendaagse
depressie beland en niets of weinig kon hem nog schelen.
-Dus, we…
-Maar ja, met 3
is nog steeds goedkoper dan met 2, zelfs als wij meer betalen dan het zieke 3de
lid.
-De ziekte van
het 3de been, vatte Marti alles samen. De dichtbundel van zijn
collega en vriend Jef Parkiet was hem steeds bijgebleven en hij herhaalde soms
hele verzen zomaar uit zijn geheugen geplukt voor de onwillige luisteraars in
café Paardenbloem.
-Zullen we Lady
Nepjuweel ook uitnodigen? vroeg hij even later.
-1 vrouw en 3
mannen, NO WAY!
Michiel
sputterde even tegen want enige perversie in daad en vooral gedachte was hem
niet vreemd.
Josie, Joske
voor wie haar beter kende, mengde zich zoals steeds ongevraagd en ongewenst
begrensd in het gesprek.
-Mannen en
vrouwen zijn niet gemaakt om samen te leven of om samen op reis te gaan. Mannen
en mannen, dat gaat. Vrouwen met vrouwen ook, alhoewel, dat is al een stuk
minder want vrouwen onder mekaar maken meer ruzie dan mannen doen.
Marti zag de
woedewolk opstijgen in het gezicht van Anzjel La Bohème, een rijke burgertrut
met een luxewoning te Ukkelele en een zogenaamd armoedig kunstenaarsatelier in
Schuurbeke, wat haar toeliet zich te profileren in zowel de rijkere als de
armere delen van de dorpsstad.
Anzjel en
Verbijt lusten mekaar als rauwe lever; de ene was een gans en de andere was een
schaap. Michiel kon het best hebben met Anzjel, de ene oplichter begreep de
andere een beetje. Voor Anzjel was iedereen die haar niet in het verblindende spotlicht
plaatste een vuile macho die haar onrecht aandeed.
Zij schilderde
al 30 jaar en vond dat zij daarom recht had op alle egards en exclusieve
aandacht. Alle anderen waren walgelijke concurrenten van 2de of 3de
allooi, crapuul van de dorpsstraat. Het Internet had alles verziekt en op zijn
kop gezet. Iedereen was kunstenaar de dag van vandaag of kon dit alleszins en
enigszins pretenderen.
Verbijt ging
aanvankelijk mee in dit sublieme drama van de verongelijkte kunstenaar maar
Marti had zijn slappe houding gedwarsboomd en op de korrel genomen met een
flink pak zout.
-No way,
natuurlijk is iedereen kunstenaar! Anzjel, peinsde gij dat ge soms beter zijt
dan iemand anders of dat ge meer rechten hebt wegens het afgelegde parcours? Of
is het uw afkomst uit de betere kringen die u parten speelt? Moeten we soms
allemaal terugkeren naar de cijnskiesrechttijd of zo?
Anzjel was
ontploft en de rook cirkelde rond de grote luster van de Paardenbloem.
-Gij stelt van
die absurde algemene vragen en geen enkele gaat over mij of over mijn eigen
kunst en zielenroerselen. Ik haat dat. Dit is een Xtreme uiting van machisme.
Ik heb mijn eigen website en atelier, weet je wat dat betekent? Fulmineerde zij
razend.
-Dat stelt
helemaal niets voor, madame A.
-Ik ik ik en
niet Hik hik hik, boerde oom Pooris in een Bulgaars dialect. Hij had geen geluk
met het Bingospel vandaag.
-Zeg Anzjel, is
Joske ook een macho en hoe gaat dat dan in het werk? vroeg Verbijt tergend
traag.
Josie was een
vrouw van 86 die een huwelijk had overleefd van 50 jaar ontrouw en miserie met
een Bimlurgse bouwvakker die de Spaanse burgeroorlog was ontvlucht om zijn
eigen 1 mansstaat uit te roepen over een vrouw, 3 kinderen en enkele clandestiene
abortussen.
Jos was een
vrouw des aansziens, een parel van de lokale gemeenschap, die spontaan soep
maakte en uitdeelde aan de daklozen; dus hield Anzjel de Verongelijkte
wijselijk en ijselijk haar klep dicht. Enkel haar ogen brandden gaatjes in het
plafond.
Zegezieleke, een
vriendin van Joske, barstte zoals steeds in lachen uit bij ieders verhalen en
vertaalde de communicaties en woordenwisselingen in een grappig taaltje voor
haar witte poedelhondje. De hond was een echte expert geworden hierdoor in de
vreemdste talen. Hij begreep zelfs het Siamees van Josie’s kat.
Anzjel zetelde
misnoegd haar weelderige kont op een barkruk en deed haar beklag over al die
Egofielen bij FeeRiet die zich in stilte afvroeg wanneer café De Distel weer
open ging want Anzjel en co waren afgezakt naar De Paardenbloem wegens de
jaarlijkse vakantie van De Distel en FeeRiet besefte dat dit een kwestie was
van ongewenste gewenste klandizie van enkele weken “ten hoogste”.
Marti knipoogde
speels naar FeeRiet.
-Quand le sucre
monte, le ciel se baisse, vulde hij aan.
-Marti, de
mislukte, dus gelukte kunstenaar, stamelde Verbijt met dubbele tong.
Anzjel ontplofte
opnieuw en imiteerde een 3trapsraket met spijkers in Gaza.
Enkele dagen
later gaapte het 3tal dus richting Eiffeltoren te Parijs.
Michiel vond dit
een bouwwerk der Sublieme Verlichting, een innovatie van de industriële
revolutie en een groots opgezet eerbetoon aan de vrijheid, gelijkheid en
broederlijkheid van de Franslandse Revolutie, enz…
Verbijt had
Marti even aangezien. De inwendige zuchten van beiden waren Seinebreed.
-Een onnozele
fallus, wierp Marti op.
-Een lelijk,
aartslelijk object en een echt vals kunstwerk, vulde Verbijt aan.
-Ja, de mensen
kwamen kijken om de lelijkheid van dit kunstwerk te bewonderen, een beetje
zoals ze een gedrocht bezochten op een goedkope kermisattractie. De Eiffeltoren
was en is het equivalent van de Elephant Man als opzichtig bouwwerk.
-Zeg, zeg, zeg,
sputterde Michiel tegen.
-Aldus is het
een allegorie van het nutteloze en het geheel overbodige kapitalisme, een
stadium in de geschiedenis dat we het best hadden kunnen overslaan als
ongewenste horde.
-Maar dat is
anti-Merckxsiaans! gilde Michiel uitzinnig.
-Het is vooral
anti-kannibaal, mon ami.
Michiel ging dan
maar berekend aan de toog hangen van een taverne in de omgeving van het Lelijke
Monument want hij kende het 3tarievensysteem in Parijs als geen ander:
op het terras,
zeer duur; in het café, duur; aan de toog, iets minder duur.
De bistrot
noemde Au Grand Jaures.
Marti merkte
bitter op:
-Het is 31 juli
2014 vandaag, 100 jaar na het vermoorden van een eenzame eerzame socialistische
pacifist die zich had verzet tegen de waanzin van de zogenaamde grote oorlog
die miljoenen de dood indreef ter ere van god, vaderland, koning, keizer, tsaar
en president en de kolonies uiteraard.
-Ah ja, mompelde
Michiel die probeerde aansluiting te vinden bij zijn beide reisgenoten, qui a
tué Jaures?
-Maar neen,
Michiel, dat is geweten en de dader kreeg daarenboven gratie, werd unaniem vrijgesproken
omdat hij zijn patriottische plicht had vervuld. Zijn moordenaarskopke werd
gezegend met heilige kruiskes.
-De vraag is
dus: poerkwa on a tué Jaures en poekwa on n’a pas tué, disons Péguy? Ce crétin
chrétien et humaniste had zelfs opgeroepen om JJ om zeep te helpen.
Terwijl Michiel
zweeg, vroeg een vriendelijke kelner beheersd, nieuwsgierig en oprecht:
-Qui est-ce
Jaures? Un Belzje peut-être car je reconnais vos Accents Graves.
GV
Augustus 2014
Pub New Benfica
Geen opmerkingen:
Een reactie posten