5. Begrijp je? (verhalen uit café De Paardenbloem)
*
Marti was
verheugd om oom Pooris weer te zien die een deel van zijn Bingowinsten had
opgespaard om naar Bulgarije te reizen, een vakantie vooral als een gepland
blij weerzien met zijn familie ter plaatse.
-Je bent eerder
terug dan verwacht?
-Ach man, ik was
amper aangekomen en mijn jongere broer stierf. Ik heb hem mee helpen begraven
en hoestte het grootste deel van die kosten, van een ingekort verlof gesproken!
-Hoe erg…
-Nou ja, hij
heeft zich dood gedronken, c’est la vie.
-De langzaam
maar zekere zelfdoding dus.
Pooris knikte
kort en nors.
-Velen onder ons
bewandelen dat wankele pad.
-Een strohalm
tussen leven en dood, tussen vermeend plezier en afzien.
-Zelfs van stro
kan je alcohol maken en alle redenen om te drinken en meer te drinken zijn
goed.
-De revolte
schuilt niet in de fles. De fles doodt de revolte.
Het klonk haast
als een opmerking van Verbijt die samen met Michiel naar Oostende was afgezakt
om het standbeeld van Polle de Tweede symbolisch de hand af te hakken, zo had
hij zelf gezegd.
Marti echter
vermoedde dat V & M grote sier maakten op het naaktstrand van Bredene.
-Breng mij het
hand als proefstuk, had hij nog gezegd voor hun vertrek maar beiden hadden toen
wijselijk gezwegen.
*
Later die avond
botste Marti op Antwan, een knotsgekke Italiaan van middelbare leeftijd, die om
de haverklap rode kaarten en penalty’s uitdeelde aan iedereen in café De
Paardenbloem wanneer hij iets hoorde dat hem niet beviel of zomaar voor de fun, zonder enig verklaarbare reden.
Marti
sympathiseerde spontaan met Antwan maar vermeed met hem te praten want de
kleinste opening was voldoende voor een monoloog van minstens 15 minuten en
elke zin werd daarenboven storend onderbroken door “capito?”, een soort verbijsterende imitatie van de seksgodin Vendie
van Banten die echter onbekend was in Italia
Mia.
Antwan danste
bijna aanstootgevend en schurkte zich ostentatief tegen de bolle buiken van 2
oudere Turkse vrouwen, die dat heel plezant schenen te vinden, hem speels
tegemoet kwamen en dus vrolijk meebotsten maar hem tegelijkertijd waarschuwden:
“we dansen alleen maar voor ons plezier en voor niets meer”. Nou ja, het was
wel iets meer dus.
Niets meer dan
plezier betekent meestal meer dan plezier.
De twee dames
waren in gezelschap van 2 zatte Turkse mannen die het dansgedrag van hun
gezelschapsdames maar matig apprecieerden en dan maar woest tekeer gingen
richting Antwan.
Ze bestonden op
en bedreigden de vrolijke Italiaan. Een pak slaag zat er aan te komen!
FeeRiet
probeerde zachtaardig te bemiddelen maar dat hielp niet echt.
Soft spin seldom stops violence in te making.
Plots stond
Arnie op, een Turkse vriend van de Armeniër FeeRiet, een kleerkast met
spierballen en een torso die indrukwekkender waren dan die van superstar The
Terminator, vandaar zijn roepnaam Arnie.
Arnie hoefde
nooit agressief te zijn. Enkel zijn opstaan en het rollen van de spieren in
zijn bovenarmen waren voldoende om aanstonds de verhitte gemoederen te bedaren.
Arnie blokkeerde
glimlachend het pad van de het woedende duo naar Antwan.
-Allez gasten,
hij danst maar en zij nodigen hem bovendien uit. Er is geen boosaardig opzet of
kwaad spel mee gemoeid. Laat hem dus gerust.
Kwik en Flupke
zaten misnoegd weer neer en Arnie schoof mee aan tafel om hen nog meer te
kalmeren en te bemoederen want hij kende zijn pappenheimers.
Antwan riep
muisluid dat hij niets verkeerd had gedaan maar verschool zich toch even aan de
kleinste rechterzijde van de tapkast.
Eén van de twee
vrouwen gilde dat zij een vrije vrouw was, dat zelfs haar ex-man niet het recht
had haar te commanderen of tussen te komen om haar te beroven van dit dans- en
mogelijk paargedrag.
-Je
suis une femme libre et célibataire ou pas?!
Marti begreep
vlug de situatie en keek even in hun richting.
-Geef Arnie een
biertje van mij, zei hij tegen FeeRiet, want ik bewonder zijn stille
tussenkomsten. FeeRiet tapte 2 pinten want hij had hetzelfde gedacht.
-Tu veux danser, chéri?vroeg de Turkse aan Marti maar die bedankte wijselijk.
Zij verdween dan
maar misnoegd naar buiten om een zogenaamde sigaret te roken, even later
gevolgd door een olijke bokkenspringende Antwan.
Beiden
tongzoenden elkaar voor minuten in het schemerdonker van het terras.
Antwan verscheen
als eerste terug binnen en zette zich ongevraagd naast Marti.
-Ah, cela m’a fait du bien! Capito?
-Capito, Super
Bok.
*
-Antwan, begrijp
je dit gedicht van mijn vriend Jef Parkiet? en Marti citeerde uit het hoofd:
Dode Schaduwen
De schaduw van de fles
vormt een wulpse gitaar
met uitstekende vrouwenkont.
De lang uitgerekte tepel in mijn mond
stopt mijn dorst heel even ingesnoerd;
zou het ook een penis kunnen zijn?
De gedachte beeft heel even
in de oksel van een wereld die nooit verfrist.
Ik drink stiekem in de mist.
De mist drinkt geheim in mij.
Het doekje voor het bloeden beeft in haar.
Schaduwen verplaatsen zich
met de snelheid van het licht.
Zo blijven zij ongrijpbaar
van pool tot evenaar
& van evenaar tot andere pool.
IJsvrij zal ons bestaan nooit zijn.
Dat is mijn wens ten minste want anders
zijn wij vrij snel en met zijn allen
dood omwille van voor altijd bevaarbare zeeën
& onhoudbare vogelweeën.
-C’est du
flamand, je ne capito pas du tout mais je comprends bien le néerlandais.
-Ach Antwan, nu
helaas moet ik tegen jou zeggen: c’est à ton tour d’encaisser carte rouge et
penalty!
Iedereen in het
café barstte in lachen uit, zelfs de verenigde verdeelde Turken.
GV
21 augustus 2014
Geen opmerkingen:
Een reactie posten