ODE AAN JIMI

ODE AAN JIMI HENDRIX

In een klein donker tochtig dochterachterkamertje op donderdag

ontmoette ik Hem of Haar, mijn dubbel en zijn schaduw:

een spitse slang in de vorm van een pas geboren baby,

met schubben en kieuwen en ogen die schuw en voor het eerst

verbaasd de wereld zagen in al zijn schoonheid en lelijkheid.

Ik herkende vrij snel op vrijdag de vuurkooltjes

in de verbannen ogen; het wrijven van vingers,

een ritueel van ritme, zoiets, een lichtgedicht

geschreven door het beven van hijgende lijven

in verboden liefdesbedden, ongehoord

voor de dienaars der uitgedoofde goden.

Ergens in de pikwarte controlekamer ontstond de opstand van

het aangestoken vuur van vergelding en drang naar bevrijding.

BURN, BABY, BURN, fluisterde Jimi vanuit zijn fluwelen graf.

Ondertussen urineerden wij samen, zij aan zij,

op de blootgelegde archeologie der oorlogsindustrie.

Het geluid van donder werd een machinegeweer op zaterdag.

Ik verken zijn betonnen bunker zonder gasmasker op zondag,

plooi de linten van oude, versleten tijdmachines,

drink de flesjes leeg van Alice’s medicijnkastje;

mijn voedsel bestaat uit langzaam uitgesproken

lettergrepen en vergeten klinkers tegen het plafond;

het vrije worstelen met wederzijdse taalklanken is pas begonnen!

GV

Februari 2014

Pub New Benfica