Zoeken in deze blog
Guido Vermeulen's mail art envelopes are like worlds into themselves and at the same time they are part of the much larger whole.

(a comment by NANCY BELL SCOTT, USA, on the IUOMA network)

Guido's paintings are like finding images in the clouds
(a comment by Kathleen D. Johnson, USA, on IUOMA)

Guido does not paint monsters but spirits and ghosts, full of love, tenderness and compassion
(LIZA LEYLA during a conversation, Belgium)

His ability to express emotions through painting is a beautiful gift. Allowing oneself to feel sadness is the most direct route through grief. His paintings feel peaceful and kind.

(STEPHEN WALKER, USA)


My life is shifting... Your work is intangible, ethereal, cosmically rewarding. i eat it up & savor it like a great sandwich! It made my day!
(Lisa PEREZ, USA, on IUOMA)

Thank you for the TALISMAN painting on the envelope. It is real cool and creepy at the same time. I haven’t seen a piece of abstract capture such as pain and emotion so well since I visited the museum of art in Toledo. Bravo!
(Sarah Jo Pender, USA, from the Indiana Women’s Prison)

I suppose you could characterize Guido's painting style as expressionist. I know he is very interested in dreams as a source for art and poetry, and these particular chapter pages seem like shadowy dream corridors filled with shifting images and scenes. The Michaux quotes work as a counterpoint, Guido's art is taking over when the limits of language have been reached.
(De Villo Sloan, USA, on my tribute pages to Henri Michaux, see LAMUSAR blog)

Guido’s art expressions are always poems and they show us the reality of our real faces and souls (Mariana Serban, Romania)

His titles have both inspired and educated me (Alicia Starr, USA)

dinsdag 11 maart 2014

Egalité

Egalité, you said


Wanneer we liegen tegen het stof
zullen alle vaste planeten vergaan
waarop wij gebrekkig leven.

Wanneer we de waarheid vertellen
zal de sociale vrede van deze aarde
wegzinken in het moeras van een onbestaande
samenzang.

De zwanen verkrachten hun eigen soortgenoten
als spiegels van het menselijke ras
in de kleedkamers van ontbindende Egyptische mummies.

Ik tel de sterren, zegde hij bij wijze van introductie.
En de sterren testen jou, verzekerde zij hem speels rebels.

De stuiptrekkingen van hun wederzijdse hemellichamen
schokte de zekerheid ingesloten in gezamenlijke vragen.
De tijd werd een waagstuk in een vraagstuk in een vraagstrik.
De strijdende lijven stopten even de tweespalt.
Hun honger naar sneeuwvlokken was te groot.

Een kraai krijste de hemel overboord:
Wat ons scheidt is gelijk aan wat ons verbindt:
samen slapen wij onthecht in het droombed van onechte herinneringen.


GV
Maart 2014
Pub New Benfica


Gepost door op

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Abonneren op: Reacties posten (Atom)