Le chemin
vers un dernier court-circuit?
Pour Aurélie
qui trouve que les adultes sont compliqués
1.
De evolutie van
een industriestaat is zorgwekkend te noemen.
Een land met een
handvol steden omringd door grote tuinen veranderde in één grootstedelijk gebied
met piepkleine groene oases, beschermde grasvelden voor toeristen en families
op bezoek, op zoek naar zoiets fantasties als een eenzame koe in een
afgebakende wei.
Kinderen in de
stadskernen kenden dieren uitsluitend van de TV.
Het waren beelden,
ingebeelde of verbeelde creaturen, niet echt want nooit gezien, de koe op TV
evenaarde de uitgestelde godservaring.
Zelfs als de
ouders hun kroost meesleepten naar een lucratieve kinderboerderij bleef de
twijfel overheersen.
Was dit nu echt
een schaap? Een echt paard grazend op echt gras?
Of zagen ze allen
driedimensionale kunstwerkjes, projecties met grappige geur- en
smaakervaringen, ondersteund door buitengewone geluiden? De boerderij als
intelligent museum?
Het televisiebeeld
was zoeter, minder bedreigend ook, niet zo handtastelijk want een scherm kan je
ongestoord aaien, het doet niets terug en voelt steeds comfortabel warm aan,
het beweegt onafhankelijk van de eigen impulsen, het leidt een ander leven en
laat je toe weg te dromen zonder geconfronteerd te worden met de hardheid van
de wereld rondom je...
Het beeld liegt
maar de leugen is beter dan confronterende projecties.
2.
Na 100 jaar oorlog
waren de overgrote meerderheid der dieren uitgestorven. Ze bestonden enkel nog
als plaatje of als robot.
Artificiële
beesten werden immens populair in het gemiddelde huishouden, kregen een
stichtelijke, opvoedende taak toebedeeld.
Ouders
controleerden hun kinderen via ingeplante chips in de nieuwe mechanische
huisdieren.
Beloning of straf
werden uitgevoerd door bioniese honden of katten.
Het babysitten
liet men het liefste over aan beren en pinguins.
Het afbekken was
op het lijf geschreven van de papegaaien.
Deze taakverdeling
liet daarenboven aan de volwassenen toe zich ongestoord en zonder weerga te
concentreren op hun vooruitstuwende rakekttraploopbanen. Promoties aller hande
kregen zelfs een dierkoosnaampje.
Proficiat je hebt
een colibri gevangen, je bent bevorderd tot luipaard, morgen wordt je status en
loon opgetrokken tot die van adelaar.
De volwassenen betaalden
een harde prijs: ze vervreemden van hun eigen kinderen en elk huis kende 1
verboden, afgeschermde kamer, namelijk daar waar men de handlangerhuisdieren
oplaadde via elektronische circuits.
Deze toestand
leidde uiteindelijk tot de grote tieneropstand van het jaar 2146 waarbij deze
kamers werden opengebroken; de losgekoppelde dieren werden massaal verzopen in
volgelopen badkuipen. Het was het feest van de losgeslagen kortsluitingen, het
verbrandingsvuurwerk, de meltdown der apparaten, het uur kill your pet
because it is your enemy.
Toen de ouders
thuis kwamen van hun nutteloze werken vonden ze enkel de smeltende metalen
geraamtes van hun robotdieren en stelden het verdwijnen vast van hun
ondergedoken kroost.
De kinderen waren
ondergronds gegaan en riepen de Republiek der Vrije Ratten uit op basis van
info en plaatjes gevonden op een Internet-encyclopedie. Haastig verbood de
overheid sites als Wikipedia maar dat gebeurde zoals steeds veel te laat.
Het kwaas was
geschied.
Een nieuwe oorlog
was begonnen en zoals steeds bestempelde men die als de «allerlaatste»: la
guerre mondiale entre enfants et parents terribles schreef een slimme
journalist in Het Laatste Nieuws en zijn slimheid kostte hem zijn job, hij werd
op staande voet ontslagen.
In de nieuwe oorlogswoordenschat
werden ouders herdoopt tot oesters door de tieners en kinderen tot zeesterren
door de volwassenen.
De ouderlijke
macht zwakte af tot de statuts van het verdwenen weekdier.
Het toedienen van
elektrische schokken, voorgeschreven door de overheden, hielp niet.
Er volgde geen
wederopstanding van het zieke verleden.
Materie bleef dood
en vlees snelde naar zijn ondergang met het gemak van een vroegere
ééndagsvlieg.
Oude video’s
werden continu nostalgies afgespeeld tot de ratten/zeesterren er in slaagden de
electriciteitskabines op te blazen met een mengsel van drek en ontsnappend gas
uit de ontaarde pijplijnen van Moskou die in verval waren geraakt door gebrek
aan robots en onderhoudspersoneel.
3.
Dieren werden wild
en groot in duisternis.
Het donker werd 1
groot wild beest.
Oesters leerden
hoe te huilen en ratten hoe te schreeuwen in de nacht.
Het was wachten op
de zee die haar rechten weer begon op te eisen door prijsgegeven land langzaam
maar zeker opnieuw te bezetten en te veroveren.
Plankton herstelde
zich met de snelheid van een zwarte panter.
Het regende plots
uilen op een avond...
Ze daalden neer,
ondersteboven
terwijl het water
rees tot de bovenste ringen onder hun snavels.
Vingers doken
kopje onder.
Tenen streelden de
hemeltoppen.
Bergen onderwierpen
zich aan de test van het verdwijnende land.
Grotten zonken
dieper en dieper.
Prehistoriese
stieren ontsnapten van hun wanden.
Dit tijdperk zou
later heten «de terugkeer naar de metamorfose van de zingende vis».
Alles kon weer
herbeginnen tot een nieuwe kortsluiting in de maak.
GV
Maart 2014
Pub New Benfica
Geen opmerkingen:
Een reactie posten