Ergens te Delphi

ERGENS TE DELPHI

voor Mia Waeyen

Het orakel vrouw

toonde mij met trots en leedvermaak

de wonde in haar zijde,

nodigde mij uit te drinken van haar woorden:

Ik ben het loeder van kristus niet,

noch een heilige maagd, noch jouw ingebeelde hoer,

noch de koesterende moeder in jouw stille dromen.

De aarde bloedt steeds opnieuw sinds haar ontstaan

& dat vertaalt zich in de weeën en het wenen van de maan,

smeltende ijskappen zowel noord als zuid en het cyclische

protest van mijn vrij van schaamte begeerde lichaam.

Lees dat vooral als een verzoek, man,

om ook jouw deel van het verdriet van de wereld

op je schouders te torsen.

Wees arthritisvrij zoals Atlas dat ooit was.

Want er zijn geen goden,

er is geen ene god,

ofwel is hij zo zwak geworden

omwille van de immense waterkracht

& de zwaartekracht van zijn vallend

hemellichaam dat hij van geen tel is

in ons eigen nietig bestaan.

Ook ik ben geen dam of rots in de branding

of navelstreng in het centrum van het bestaande.

Ik ben hoogstens een kleine bres,

een knoopsgat in de cirkel tijd,

een cirkel in een cirkel dus,

een handspiegeltje van je eigen hart

& je opgekropt vermogen tot wederkerende liefde.

Guido Vermeulen, 1 augustus 2013