Zoeken in deze blog
Guido Vermeulen's mail art envelopes are like worlds into themselves and at the same time they are part of the much larger whole.

(a comment by NANCY BELL SCOTT, USA, on the IUOMA network)

Guido's paintings are like finding images in the clouds
(a comment by Kathleen D. Johnson, USA, on IUOMA)

Guido does not paint monsters but spirits and ghosts, full of love, tenderness and compassion
(LIZA LEYLA during a conversation, Belgium)

His ability to express emotions through painting is a beautiful gift. Allowing oneself to feel sadness is the most direct route through grief. His paintings feel peaceful and kind.

(STEPHEN WALKER, USA)


My life is shifting... Your work is intangible, ethereal, cosmically rewarding. i eat it up & savor it like a great sandwich! It made my day!
(Lisa PEREZ, USA, on IUOMA)

Thank you for the TALISMAN painting on the envelope. It is real cool and creepy at the same time. I haven’t seen a piece of abstract capture such as pain and emotion so well since I visited the museum of art in Toledo. Bravo!
(Sarah Jo Pender, USA, from the Indiana Women’s Prison)

I suppose you could characterize Guido's painting style as expressionist. I know he is very interested in dreams as a source for art and poetry, and these particular chapter pages seem like shadowy dream corridors filled with shifting images and scenes. The Michaux quotes work as a counterpoint, Guido's art is taking over when the limits of language have been reached.
(De Villo Sloan, USA, on my tribute pages to Henri Michaux, see LAMUSAR blog)

Guido’s art expressions are always poems and they show us the reality of our real faces and souls (Mariana Serban, Romania)

His titles have both inspired and educated me (Alicia Starr, USA)

woensdag 25 september 2013

Wie woont er?

Wie woont er in mijn huisje?
Pour Philippe Guisset

In de kelder dansen
de schaduwen van verloren zielen
op de transparante muren.
Ze schuwen de electriciteit als pest
maar je kan ze wel zien
bewegen bij een weinig kaarslicht.

Op zolder dansen de muizen
tot de lichte tred van een kat
ze verjaagt naar onzichtbare zwarte gaten.
Via de schouw kruipen ze naar beneden,
vervoegen mijn onderaardse vrees
over deuren onder de kelder,
de toegang van dwalende zielen
die hun weg terug niet meer vinden
in de beperktheid van ons menselijk bestaan.

De muren lijden wegens empatie met hun lot,
ontcijferen hun slapende geheimen nooit,
dat is hun keuze, het zwijgen, de stilte.
Slechts af en toe hoort men nog enig gekreun of gedruis
bij voldoende hout en vocht en tocht of wind in een buis.
Toch zijn deze geluiden ANDERS,
vervoegen mijn onderhuidse angst
voor onuitgesproken woorden,
tenzij in het trappenhuis van dromen of gedichten.



Guido Vermeulen

September 2013
Gepost door op

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Abonneren op: Reacties posten (Atom)