Zoeken in deze blog

Guido Vermeulen's mail art envelopes are like worlds into themselves and at the same time they are part of the much larger whole.

(a comment by NANCY BELL SCOTT, USA, on the IUOMA network)

Guido's paintings are like finding images in the clouds
(a comment by Kathleen D. Johnson, USA, on IUOMA)

Guido does not paint monsters but spirits and ghosts, full of love, tenderness and compassion
(LIZA LEYLA during a conversation, Belgium)

His ability to express emotions through painting is a beautiful gift. Allowing oneself to feel sadness is the most direct route through grief. His paintings feel peaceful and kind.

(STEPHEN WALKER, USA)


My life is shifting... Your work is intangible, ethereal, cosmically rewarding. i eat it up & savor it like a great sandwich! It made my day!
(Lisa PEREZ, USA, on IUOMA)

Thank you for the TALISMAN painting on the envelope. It is real cool and creepy at the same time. I haven’t seen a piece of abstract capture such as pain and emotion so well since I visited the museum of art in Toledo. Bravo!
(Sarah Jo Pender, USA, from the Indiana Women’s Prison)

I suppose you could characterize Guido's painting style as expressionist. I know he is very interested in dreams as a source for art and poetry, and these particular chapter pages seem like shadowy dream corridors filled with shifting images and scenes. The Michaux quotes work as a counterpoint, Guido's art is taking over when the limits of language have been reached.
(De Villo Sloan, USA, on my tribute pages to Henri Michaux, see LAMUSAR blog)

Guido’s art expressions are always poems and they show us the reality of our real faces and souls (Mariana Serban, Romania)

His titles have both inspired and educated me (Alicia Starr, USA)

vrijdag 6 september 2013

Liefdesverklaring

Déclaration d’amour

voor Simonne Pauwels


1.

Je t’aime comme une pierre

Ze keek me aan met meerdere ??? in haar kattenogen.

Onbeweeglijk, onverstoorbaar, vastberaden zelfs in radeloosheid,
een wankele brug makend van verleden naar heden naar morgen en overmorgen en alle dagen die nog zullen of kunnen of willen volgen, in de kuchende heesheid van een eeuwig heelal, met de vastberadenheid van sterren die nog steeds hun licht uitzenden zelfs als ze ophouden met te bestaan in de relativiteit van onze wederzijdse ogen.

Maar ik ben slechts water, sputterde ze tegen.

Ja, jij vloeit over mijn naakte slakbestaan, ik kan je niet volgen op weg naar de wenende zee, of naar de barensweeën van de tijd, tenzij, tenzij meegesleept door een dijkbreuk of een orkaan. Maar weet je, ik heb het vuur versteend tot innig mineraal in het binnenste van mijn versteende zelf. De ontginning van de slapende vlammen zal enkel gebeuren door een daad van liefde. Wat slaapt en sluimert in de aardkorst zal ooit wakker worden, dat is de essentie van het weten van elke steen, van elk fossiel of mineraal.

??? en meer ???

Je moet me openbreken, het hart van de steen breken, mijn hart breken, zodat het vuur kan ontsnappen, zodat het vuur de steen bevrijdt om het raadselachtige water te berijden en te bevruchten.
Vrijheid vloeit zonder nood en zonder schaamterood,
vrijheid verzaakt aan de roeien van een gebeitelde liefdesboot.
De Titanic was geen ramp maar een bevrijding door de weelde van het tomeloze water.

Maar zoals vuur zal jij dan sterven in mijn water...

Wij zijn er in geboren en wij zullen er in sterven, dat staat vast, het is de vrijheid van de onvermijdelijkheid of de onvermijdelijkheid van de vrijheid. Maar wat wil dit zeggen of is dit van enig belang in het geheel van wat liefde is of kan zijn?
Wat is sterven voor een steen in water?
Wat is sterven voor water vloeiend over en voorbij een steen?
Sterven is niets, mijn lief, het is de expressie van onze wederzijdse nietigheid en pas daarin zijn wij groots als reuzen, niet als goden want die ellendelingen beweren dat ze onsterfelijk zijn, ze liegen en bedriegen en verminken dus elke oprechte ziel die ze tegenkomen op hun pad. Er zijn geen goden, er zijn enkel duivels en hun broek zakt af tot hun enkels in ongewassen duivenstront.
Wat is sterven voor de duif die verdrinkt in water of neergeslagen wordt door een steen van een op hol geslagen komeet? De duif weet meer dan wij weten of denken te weten, denken te weten, quelle connerie et quelle blague universelle!

2.

Liefdesdieren kamperen hun liedjes aan de oevers van ons bestaan.
Zij hebben geen weet van de uitwisselingen tussen water en vuur.
Zij paren als ze daar zin in hebben en zonnen daarna op de stenen, een ode aan de luiheid na het plezier der zinnen.
Voor hen bestaat er niks anders buiten dit ene zinnelijke moment.
Wat volgt zijn de dromen waarvan wij enkel kunnen dromen.
De bewustwording van de droom is niet de arbeid van het dier.
L’animal dort donc avec bonheur dans son état d’inconscience de l’instantanée et de l’instant.

Bestaat er dan slechts 1 momentopname? Is dat zo?

Ach zoeteminneke, jij vraagt me nu naar wat waarheid is of kan zijn en dat is een begrip onthoofd door tijdsbeleving en tijdservaring.
Misschien is waarheid dus enkel te herleiden tot 1 enkel moment in de tijd, het moment van die waarheid in die tijd en die verdampt als water op een steen.

De steen wordt dor en droog, de steen verdroogt, droogt uit
en het ultieme moment van de waarheid of wat daarvoor moet doorgaan is definitief voorbij, helaas of niet helaas, heelal of niet heelal?
De steen kiest de ijstijden als thuis en huis.
De steen bevriest opnieuw het geheime vuur in zijn kern,
keert terug naar de pure staat van een pijnloos mineraal,
spuwt onzichtbaar gloeiende kersenpitten naar de zon.

Het water is reeds weg, verdwenen,
op weg naar een andere steen.
Beiden zijn andere werelden
in eenzelfde wereld,
een eenheid van tegenpolen.
Hun wederzijdse ontmoeting was belangrijk
voor een ogenblik of zo.

maar dat,
dat interesseert de zonnekloppende dieren niet.



Arthur Martens

September 2013

Geen opmerkingen:

Een reactie posten