Zoeken in deze blog
Guido Vermeulen's mail art envelopes are like worlds into themselves and at the same time they are part of the much larger whole.

(a comment by NANCY BELL SCOTT, USA, on the IUOMA network)

Guido's paintings are like finding images in the clouds
(a comment by Kathleen D. Johnson, USA, on IUOMA)

Guido does not paint monsters but spirits and ghosts, full of love, tenderness and compassion
(LIZA LEYLA during a conversation, Belgium)

His ability to express emotions through painting is a beautiful gift. Allowing oneself to feel sadness is the most direct route through grief. His paintings feel peaceful and kind.

(STEPHEN WALKER, USA)


My life is shifting... Your work is intangible, ethereal, cosmically rewarding. i eat it up & savor it like a great sandwich! It made my day!
(Lisa PEREZ, USA, on IUOMA)

Thank you for the TALISMAN painting on the envelope. It is real cool and creepy at the same time. I haven’t seen a piece of abstract capture such as pain and emotion so well since I visited the museum of art in Toledo. Bravo!
(Sarah Jo Pender, USA, from the Indiana Women’s Prison)

I suppose you could characterize Guido's painting style as expressionist. I know he is very interested in dreams as a source for art and poetry, and these particular chapter pages seem like shadowy dream corridors filled with shifting images and scenes. The Michaux quotes work as a counterpoint, Guido's art is taking over when the limits of language have been reached.
(De Villo Sloan, USA, on my tribute pages to Henri Michaux, see LAMUSAR blog)

Guido’s art expressions are always poems and they show us the reality of our real faces and souls (Mariana Serban, Romania)

His titles have both inspired and educated me (Alicia Starr, USA)

zondag 29 september 2013

HOE?

HOE?

Pour Gabrielle et Maurice


Hoe banaal is het kwaad?
Hoe menselijk.
Het dier daarentegen
is zich van geen kwaad bewust.
Het is op de eerste plaats dier;
juist daarom is hij menselijker dan de mens.

Hoe buitengewoon is het goede?
Hoe dierlijk.
Een dolfijn redt een mensenbaby,
een jonge, tegenspurtelende kat
in het postkaartdecor van een ineenstortende
wereld, veroorzaakt een tsunami
van het denken; plots wordt denken meer
dan broodnodig en noodzakelijk.

Hoe erg is wat ergert?
Hoe bijtend.
Als een vlo in de pels.
Ik nodig de luizen uit
mijn tijd te bijten,
om me te verlossen
van een te dikke huid.

Zij bevrijden mijn emoties,
de dieren.
Zij rijden mijn gebrek aan ruggegraat.
Zij bevrijden het slapende zeepaard,
het ingedommelde dier in mij.

KRIJSEND
van de schrik
word
ik
langzaam
wakker...


GV
au Chazall
en attendant les ami(e)smaux



Gepost door op

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Abonneren op: Reacties posten (Atom)