Intervention on a mail art envelope, based on the beautiful negro spiritual, mailed to Anke van den Berg in Belgium, accompanied by a new introspective poem in Dutch:
Sometimes I feel like a motherless child
Na de dood van moeders
verworden we allen tot wezen
wachtend op "Le grand macabre"
joelend naar winterherinneringen
woedend op de goden die ons dwongen
tot reizen in de wolken, tot krimpen
in haar afgedragen en verzakte aarde.
Slechts de slang verlangt naar vooruitgang
terwijl wij achterwaarts denken en voelen
met vervormde hoofden en slakken in het oor
geen oog te veel, geen mond in de fik,
geen kind gehandicapt en geen kankerkrop in de keel
Mijn kamer steek ik met liefde in brand
Verminkt geheugen, opgeblazen leugen,
Ik weet het niet meer
Ik weet alles wat ik niet weet
Ontheemde vreemdeling, mijn broeder
in de storm van de absolute willekeur
in wit gewaad, in zwart geblakerde tralala
Met walging kijk ik naar gratuite uitspraken
"move on, grow up, let it go, accept your loss"
waarom in hemelsnaam, waarom?
Omwille van de zon in het water
en het water in de maan?
Omwille van het niet willen
en het niet willen van het zijn?
De wil tot leven is een raar festijn,
A dish served cold, so to speak
Haar perkamenten huid is mijn netvlies
Slechts aan enkelen kan ik vertellen
hoe de slachtbank was van de geschiedenis
van een vergane jeugd op de vlucht
van lucht en broodnodige ademstoten
het is zoals het is en zoals het niet meer zal zijn
na een overdosis pijn
voel je zelfs de pijn niet meer
behalve als je gaten dicht
behalve als je dicht als lichtgewicht
Guido Vermeulen
29 september 2010
Reaction by Anke van den Berg in a letter:
Herselt, 8/10/2010
Dag beste Guido,
Dank je wel voor je mooie envelop met postpapier assorti.
Er is wel wat mail-art werk bijgekomen, maar ik geef jou voorrang.
1°) omdat ik daar zin in heb
2°) omdat je je een aap verveelt (wat ik niet hoop) en elke dag blij bent met het werk van je postbode. Zo ben ik als ik ziek ben.
Het gedicht heeft me gepakt. “Sometimes I feel like a motherless child”.
Dat heb je (ik) als je ziek bent. Dan wil je verzorgd, vertroeteld en getroost worden.
Als ik je nu eens even be-moeder, door het uitreiken van een zakdoek om tranen en snottebellen mee af te vegen en te dienen als een doekje voor het bloeden.
De zakdoek op de enveloppe is één van de kunstverzameling (een hele grote) van wat ooit de ABN-AMRO bank was. Wat zou er nu stoemelings met al die werken gebeurd zijn? vraag ik me af.
Mijn filosofie over moeders…al is mijn eigen moeder overleden…het barst om me heen van moeders….
A) Moeder Aarde…pak een boom vast en je voelt het al
B) Vele moeders uit vorige levens die nu dicht om ons heen zitten (kunnen mannen, vrouwen, kinderen zijn)
C) De moeder in mijzelf
De indianen zeggen dat je je eigen vader, moeder, kind moet zijn.
Leuk voor mij om dat eens op een rijtje te zetten. En hopelijk voel jij je wat getroost.
Het is leuk dat je een begeleidend schrijven heb geleverd. Naast een envelop, ben ik daar dol op.
“Nietzche’s tranen” lijkt me een heel interessant (maar ook moeilijk) boek. Straks ga ik naar de bib om eens te kijken.
Mijn laatste boek “Allemaal willen we de hemel” van Els Beerten. Ze kwam vertellen in Café Libro (u wel bekend). Wat is schrijven toch ook een uiterst creatieve bezigheid !!
Dus Guido… schrijf nog wat.
Wees niet langer moede®loos. Droog je tranen en blijf eeuwig trouw aan meneer Couez.
Heb je de “Eenzaamheid van de priemgetallen” gelezen? Zo ja, wat vond je ervan?
Vele, vele groetjes en Be Blessed,
Anke
Geen opmerkingen:
Een reactie posten