Zoeken in deze blog
Guido Vermeulen's mail art envelopes are like worlds into themselves and at the same time they are part of the much larger whole.

(a comment by NANCY BELL SCOTT, USA, on the IUOMA network)

Guido's paintings are like finding images in the clouds
(a comment by Kathleen D. Johnson, USA, on IUOMA)

Guido does not paint monsters but spirits and ghosts, full of love, tenderness and compassion
(LIZA LEYLA during a conversation, Belgium)

His ability to express emotions through painting is a beautiful gift. Allowing oneself to feel sadness is the most direct route through grief. His paintings feel peaceful and kind.

(STEPHEN WALKER, USA)


My life is shifting... Your work is intangible, ethereal, cosmically rewarding. i eat it up & savor it like a great sandwich! It made my day!
(Lisa PEREZ, USA, on IUOMA)

Thank you for the TALISMAN painting on the envelope. It is real cool and creepy at the same time. I haven’t seen a piece of abstract capture such as pain and emotion so well since I visited the museum of art in Toledo. Bravo!
(Sarah Jo Pender, USA, from the Indiana Women’s Prison)

I suppose you could characterize Guido's painting style as expressionist. I know he is very interested in dreams as a source for art and poetry, and these particular chapter pages seem like shadowy dream corridors filled with shifting images and scenes. The Michaux quotes work as a counterpoint, Guido's art is taking over when the limits of language have been reached.
(De Villo Sloan, USA, on my tribute pages to Henri Michaux, see LAMUSAR blog)

Guido’s art expressions are always poems and they show us the reality of our real faces and souls (Mariana Serban, Romania)

His titles have both inspired and educated me (Alicia Starr, USA)

donderdag 2 september 2010

MEMOIRE D'ENFANCE 2



Poem written around sculptures by René Julien in the park square Armand Steurs in Brussels. Personal delivery mail to Myriam Goeminne after a random meeting on September 1.

MEMOIRE D'ENFANCE 2

Gedicht bij bronzen beelden van René Julien, opgedragen aan Myriam Goeminne



In het verlengde van mijn jeugd
zag ik straten vollopen
met de onschuld van kommer en kwel

In het verlengde van de straat
zag ik het spel van wolken in water
& de lieflijkheid van lippen op gras

In het verlengde van de liefde
werd ik geboren uit Vlaamse ouders te Brussel
We woonden in een heldere kelder, zo dacht ik toen

Ik kende het verschil (nog) niet
tussen armen en benen of tussen arm en rijk,
tussen inwijkeling, vreemdeling en wekeling

Mijn handjes werden pas slap
bij de terugkeer van een gehavend gezicht
in een geklasseerd park als haven met dokken
voor al mijn zuurzoete herinneringen
Toevallige gesprekken stotterden door de urine
van doofstomme bedelmonniken
Vermomd als bestelwagenchauffeurs
schreven ze woorden in sneeuw
in het verlengde van de maan in hun mond

Ik deelde hun windstilte niet
als de afstand van taal van in brons gegoten beelden
Mijn hoofd gonsde van verhalen en de droefheid van sprookjes
klevend aan het verlengde van elke geknakte grasspriet die riep
"en ze leefde kortstonds en gelukkig"
tussen de leegstand van huizen en gedroomde woningnood




Guido Vermeulen
2 september 2010
Gepost door op

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Abonneren op: Reacties posten (Atom)