Zoeken in deze blog

Guido Vermeulen's mail art envelopes are like worlds into themselves and at the same time they are part of the much larger whole.

(a comment by NANCY BELL SCOTT, USA, on the IUOMA network)

Guido's paintings are like finding images in the clouds
(a comment by Kathleen D. Johnson, USA, on IUOMA)

Guido does not paint monsters but spirits and ghosts, full of love, tenderness and compassion
(LIZA LEYLA during a conversation, Belgium)

His ability to express emotions through painting is a beautiful gift. Allowing oneself to feel sadness is the most direct route through grief. His paintings feel peaceful and kind.

(STEPHEN WALKER, USA)


My life is shifting... Your work is intangible, ethereal, cosmically rewarding. i eat it up & savor it like a great sandwich! It made my day!
(Lisa PEREZ, USA, on IUOMA)

Thank you for the TALISMAN painting on the envelope. It is real cool and creepy at the same time. I haven’t seen a piece of abstract capture such as pain and emotion so well since I visited the museum of art in Toledo. Bravo!
(Sarah Jo Pender, USA, from the Indiana Women’s Prison)

I suppose you could characterize Guido's painting style as expressionist. I know he is very interested in dreams as a source for art and poetry, and these particular chapter pages seem like shadowy dream corridors filled with shifting images and scenes. The Michaux quotes work as a counterpoint, Guido's art is taking over when the limits of language have been reached.
(De Villo Sloan, USA, on my tribute pages to Henri Michaux, see LAMUSAR blog)

Guido’s art expressions are always poems and they show us the reality of our real faces and souls (Mariana Serban, Romania)

His titles have both inspired and educated me (Alicia Starr, USA)

zondag 20 juli 2014

Vlucht MH 17

Facing the mountain
Opgedragen aan de slachtoffers van vlucht MH17

In het aangezicht van de berg wil ik sterven
of ten minste mij overgeven aan een kracht die mij blijvend overstijgt.
Neen, ik bedoel hiermee niet de één of andere sukkelgod.
Voor mij zijn goden kwalijk afgeschoten warmtezoekers gemaakt door mensenhanden met misdadige bedoelingen.
Ze proberen ons leven te controleren door angst en zondebesef en vernietigen desnoods graties de natuurlijke schepping.
Het is de kracht van de natuur die ik bemin, de natuur gevormd door geologische slijtage die mij interesseert.
Ik probeer me voor te stellen hoe het landschap eruit zag alvorens de langzame erosie toesloeg maar dat gaat mijn hedendaags begrip helemaal te boven.
De aftakeling van een gemaakt conflict daarentegen is voorspelbaar in zijn vernietigende eenvoud.

Ik gaap mijn ogen leeg en tracht mijn adem in wind te transformeren in de doodstille vallei.
Sneeuw op de toppen imiteert ratelslang en lacht mijn stuntelende poging uit.

De handen op het stuur spelen brandweerman, spuiten water op de verbaasde flanken.
De berg koelt niet af maar biedt het schouwspel aan van een kunstmatige waterval ; een levende sculptuur van de vraag hoe leven met dood te overbruggen zonder hangbrug en veiligheidsnet.
Het is de vrije val die ik koester, de vrijheid van het sterven op het zelf gekozen moment, la liberté de ceux qui n’ont pas peur de la mort car la mort fait naître la vie.
Eigenaardig genoeg wordt dat uitgelegd door allerhande Xperten als accute depressie, een stoornis in de hersenen die te genezen is met peperdure pillen of why not : een terugkeer naar de goede, oude lobotomie. Laten we kerven om hem de dwaze gelukzaligheid op te dringen. Het is in zijn en het algemeen belang.
Zo kun je alles uitleggen, nietwaar.
Straks verplichten ze nog de inname van medicijnen tegen de ongewenste ziekte der opstandigheid, op kosten van de sociale zekerheid en geen machtshebber zou hierop willen bezuinigen.

De top van de ijsberg knikt instemmend.
Je hebt iets begrepen, sterveling, orakelt hij ijskoud.
Puin valt naar beneden en wordt mijn beschermend graf.
De opgetrommelde Xperten van de macht zoeken tevergeefs naar de zwarte doos van de berg.
Ik slaap in vrede…
De wrakstukken worden wakker door de stank van verboden te verplaatsen lijken.
Ze geven mij gelijk. De aarde rouwt en koelt af onder het rode korenveld. De zandkorrels hebben geen te vermelden nationaliteiten in de gazetten der verminkte waarheden.


Guido Vermeulen
Juli 2014
In de Orchidee


Geen opmerkingen:

Een reactie posten