Facing the mountain
Opgedragen aan de slachtoffers van vlucht MH17
In het
aangezicht van de berg wil ik sterven
of ten minste
mij overgeven aan een kracht die mij blijvend overstijgt.
Neen, ik bedoel
hiermee niet de één of andere sukkelgod.
Voor mij zijn
goden kwalijk afgeschoten warmtezoekers gemaakt door mensenhanden met misdadige
bedoelingen.
Ze proberen ons
leven te controleren door angst en zondebesef en vernietigen desnoods graties
de natuurlijke schepping.
Het is de kracht
van de natuur die ik bemin, de natuur gevormd door geologische slijtage die mij
interesseert.
Ik probeer me
voor te stellen hoe het landschap eruit zag alvorens de langzame erosie
toesloeg maar dat gaat mijn hedendaags begrip helemaal te boven.
De aftakeling
van een gemaakt conflict daarentegen is voorspelbaar in zijn vernietigende eenvoud.
Ik gaap mijn
ogen leeg en tracht mijn adem in wind te transformeren in de doodstille vallei.
Sneeuw op de
toppen imiteert ratelslang en lacht mijn stuntelende poging uit.
De handen op het
stuur spelen brandweerman, spuiten water op de verbaasde flanken.
De berg koelt
niet af maar biedt het schouwspel aan van een kunstmatige waterval ; een
levende sculptuur van de vraag hoe leven met dood te overbruggen zonder
hangbrug en veiligheidsnet.
Het is de vrije val die ik koester, de vrijheid van
het sterven op het zelf gekozen moment, la liberté de ceux qui n’ont pas peur
de la mort car la mort fait naître la vie.
Eigenaardig
genoeg wordt dat uitgelegd door allerhande Xperten als accute depressie, een
stoornis in de hersenen die te genezen is met peperdure pillen of why not :
een terugkeer naar de goede, oude lobotomie. Laten we kerven om hem de dwaze
gelukzaligheid op te dringen. Het is in zijn en het algemeen belang.
Zo kun je alles
uitleggen, nietwaar.
Straks
verplichten ze nog de inname van medicijnen tegen de ongewenste ziekte der
opstandigheid, op kosten van de sociale zekerheid en geen machtshebber zou
hierop willen bezuinigen.
De top van de
ijsberg knikt instemmend.
Je hebt iets
begrepen, sterveling, orakelt hij ijskoud.
Puin valt naar
beneden en wordt mijn beschermend graf.
De opgetrommelde Xperten van de macht zoeken
tevergeefs naar de zwarte doos van de berg.
Ik slaap in
vrede…
De wrakstukken
worden wakker door de stank van verboden te verplaatsen lijken.
Ze geven mij
gelijk. De
aarde rouwt en koelt af onder het rode korenveld. De zandkorrels hebben geen te
vermelden nationaliteiten in de gazetten der verminkte waarheden.
Guido Vermeulen
Juli 2014
In de Orchidee
Geen opmerkingen:
Een reactie posten