MISERIE TROEF (een kansarmoedig kaartspel)
en SOEP MET BALLEN
Marti stapte met moeizame tred uit zijn bed alsof het
elke dag zijn laatste kon zijn, of die van de wereld, en dus van beiden.
Hij kocht ’s morgens de één of andere krant maar liet
die dan ongeopend op een tafel liggen van het terras van het dorpscafé “De
Paardenbloem”.
De stamklanten waren dit eigenaardige ritueel
ondertussen gewoon geraakt.
Eerst hadden ze dit enigszins vreemd bevonden, daarna
hadden de woorden van cafébaas FeeRiet hun een beetje wakker geschud, vervolgens
had Marti zelfs een aantal volgelingen gemaakt.
FeeRiet stamde af van een Armeense familie die de eerste
moderne genocide van de vorige eeuw had overleefd en hij had het gebaar van
Marti ondersteund of verstaanbaar gemaakt met de uitgesproken woorden:
“Ik begrijp dat; ge hebt den dag van vandaag schrik
als ge de gazet openslaat of het nieuws ziet: al die ellende en miserie in de
wereld en in eigen land; een mens wordt daar niet goed van en er is niets aan
te doen behalve te zwijgen misschien.”
Marti has wijselijk niks terug gezegd tenzij
lijfelijk, berustend in gedeelde pijn.
“De lichaamstaal van het stille onuitgesproken
verdriet” noemde kunstenaar Gust Verbijt dat als hij af en toe een biertje kwam
drinken in De Paardenbloem.
Het café werd weldra in het dorp “het café van de
ongeopende gazetten” genoemd, wat niet helemaal overeenstemde met de waarheid
want sommigen lazen nog steeds de krant maar wat was “waarheid”?
“Een advertentie in de Gouden Gids” schampte Marti als
men daarover soms een vraag stelde.
En dus verkozen de meeste klanten niet langer over
politiek te praten of te redetwisten.
Verloren moeite en speekselverlies begot.
Men debatteerde dan maar met veel verve over sport en
spel. Men gokte urenlang op de Bingo of men speelde met de kaarten, wat leidde
tot vele twisten. Opgekropte woede en frustraties kwamen via het kaartspelen
naar buiten.
“Ezel, je moet die kaart toch niet spelen. Je moet
leren tellen. Ga terug naar school, man!”
“Misschien wil Ezel wel verliezen want wat is er zo
geweldig aan het winnen?” vroeg Marti aan niemand in het bijzonder.
“De winnaarmentaliteit van het knekelhuis, daar staan
alle gazetten en boekskes vol van en die lezen we dus niet meer” verduidelijkte
Verbijt die soms de neiging had het laatste woord te willen uiten.
Ach, die kunstenaars, het zijn allemaal rare kwibussen
geweest en zullen dat wellicht blijven ook.
Het was de reflectie van Pieterjan, een Koreaan die
zich voordeed als Chinees (waarom wist niemand) en zijn naam had vernederlandst
om te bewijzen dat hij een goed geïntegreerde migrant was.
Michiel, een klant die nog steeds de eenakter speelde
van de overtuigde politieke militant, zwom tegen de onderstroom in binnen het
café en zei pisnijdig:
“Le sport, c’est pour des abrutis!”
Niemand reageerde op de stuntelige provocatie behalve
een onthutste Marti:
“La politique rend surtout abruti.”
En voegde hij eraan toe “de berg lijken gemaakt in de
naam van idealen reikt ondertussen tot aan de verstopte hemelpoorten.”
Dzjimmie, een jonge priester-arbeider van Congolese
afkomst, schudde mistroostig het hoofd.
Hij verzamelde de ongeopende, achtergelaten kranten op
de tafels en verdeelde die gratis als een soort van supergoedkope lakens onder
de daklozen die kwamen aankloppen aan de deur van zijn evangelische
1woningskerk.
“Zijn ze hier tevreden mee?” had Marti aan Dzjimmie
ooit eens aarzelend gevraagd.
“Alle kleine beetjes helpen” was het onverstoorbare
antwoord. “Faux faire confiance au bon dieu, mon fils.”
« Ach, het is werkelijk Miserie Troef, de dag van
vandaag” vertaalde Marti aan de andere tooghangers.
“Straks koken ze nog soep van die gazetten. Het schijnt
dat drukinkt niet zo slecht smaakt” vulde Verbijt aan.
“500 euro! Ik heb 3 zessen en dus 500 euro gewonnen. Patron,
een rondje voor iedereen op mijn kosten!” lachte Oom Pooris, een Bulgaarse
immigrant die door iedereen graag gezien was omdat hij steeds trakteerde als
hij won met het Bingospel.
En de Miserie Troef werd vergeten, ten minste voor
heel even, tot de kaarten opnieuw werden bovengehaald voor een nieuw spelletje.
Op hetzelfde moment orakelde de nieuwe pasbenoemde
leider der Natie Scheiding Tussen Tafel en Bed
“het is niet omdat ge 65 zijt dat ge geen 85 euro kunt
ophoesten voor een buspaske.”
“Eerst de pijn en dan het genot”, zo vertaalde een
persmuskiet dat de dag erna.
“Gazettensoep met Ballekes” merkte Verbijt bitter op
tegenover Marti die de wereld weer een dag meer had overleefd of was dat nu
omgekeerd?
GV
Juli 2014, Pub New Benfica
Geen opmerkingen:
Een reactie posten