Zoeken in deze blog
Guido Vermeulen's mail art envelopes are like worlds into themselves and at the same time they are part of the much larger whole.

(a comment by NANCY BELL SCOTT, USA, on the IUOMA network)

Guido's paintings are like finding images in the clouds
(a comment by Kathleen D. Johnson, USA, on IUOMA)

Guido does not paint monsters but spirits and ghosts, full of love, tenderness and compassion
(LIZA LEYLA during a conversation, Belgium)

His ability to express emotions through painting is a beautiful gift. Allowing oneself to feel sadness is the most direct route through grief. His paintings feel peaceful and kind.

(STEPHEN WALKER, USA)


My life is shifting... Your work is intangible, ethereal, cosmically rewarding. i eat it up & savor it like a great sandwich! It made my day!
(Lisa PEREZ, USA, on IUOMA)

Thank you for the TALISMAN painting on the envelope. It is real cool and creepy at the same time. I haven’t seen a piece of abstract capture such as pain and emotion so well since I visited the museum of art in Toledo. Bravo!
(Sarah Jo Pender, USA, from the Indiana Women’s Prison)

I suppose you could characterize Guido's painting style as expressionist. I know he is very interested in dreams as a source for art and poetry, and these particular chapter pages seem like shadowy dream corridors filled with shifting images and scenes. The Michaux quotes work as a counterpoint, Guido's art is taking over when the limits of language have been reached.
(De Villo Sloan, USA, on my tribute pages to Henri Michaux, see LAMUSAR blog)

Guido’s art expressions are always poems and they show us the reality of our real faces and souls (Mariana Serban, Romania)

His titles have both inspired and educated me (Alicia Starr, USA)

zondag 1 december 2013

Mountain Poem

MOUNTAIN POEM                    
 pour Gabri Elle

Een berg in al de veelvoud van zijn eenvoud
van een gestold geologisch ogenblik
is een brandkoffer vol langdurige geheimen.

Maar hoe open je die tijdreizende berg
als je zelfs niet weet
hoe de moeheid van regen neer kan vallen
op de nieren en de flanken van zijn taal?

Je mist één of meerdere sleutels, niet waar?

Een kraker ben ik niet of misschien ooit geweest.

De onverstoorbare zeebreker slaapt in een vallei
onzichtbaar zonder herinneringen aan golven,
trouw aan de rouw in de standvastige dromen
van rotsen & stenen & keien & keutels.

Hun wenen hoor ik op een draagberrie
als ik mijn oor te slapen leg
tegen de huid van ontvelde tijd
in nog te ontdekken grotten
waar ooit dier en mens
SAMEN hun lot DEELDEN
als een soort van verwante atomen
& nog meer
        & nog meer
                & nog meer …

En op het kruispunt van hun samenzijn
hoor je dit in re mineur:
het gezamenlijke geluid van taal

& helaas de splitsing die daarna volgde.


Guido Vermeulen
November 2013
Gepost door op

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Abonneren op: Reacties posten (Atom)