Zoeken in deze blog
Guido Vermeulen's mail art envelopes are like worlds into themselves and at the same time they are part of the much larger whole.

(a comment by NANCY BELL SCOTT, USA, on the IUOMA network)

Guido's paintings are like finding images in the clouds
(a comment by Kathleen D. Johnson, USA, on IUOMA)

Guido does not paint monsters but spirits and ghosts, full of love, tenderness and compassion
(LIZA LEYLA during a conversation, Belgium)

His ability to express emotions through painting is a beautiful gift. Allowing oneself to feel sadness is the most direct route through grief. His paintings feel peaceful and kind.

(STEPHEN WALKER, USA)


My life is shifting... Your work is intangible, ethereal, cosmically rewarding. i eat it up & savor it like a great sandwich! It made my day!
(Lisa PEREZ, USA, on IUOMA)

Thank you for the TALISMAN painting on the envelope. It is real cool and creepy at the same time. I haven’t seen a piece of abstract capture such as pain and emotion so well since I visited the museum of art in Toledo. Bravo!
(Sarah Jo Pender, USA, from the Indiana Women’s Prison)

I suppose you could characterize Guido's painting style as expressionist. I know he is very interested in dreams as a source for art and poetry, and these particular chapter pages seem like shadowy dream corridors filled with shifting images and scenes. The Michaux quotes work as a counterpoint, Guido's art is taking over when the limits of language have been reached.
(De Villo Sloan, USA, on my tribute pages to Henri Michaux, see LAMUSAR blog)

Guido’s art expressions are always poems and they show us the reality of our real faces and souls (Mariana Serban, Romania)

His titles have both inspired and educated me (Alicia Starr, USA)

vrijdag 9 mei 2014

Het dier en ik

Voor een dierenrepubliek, nogmaals

Beste Boris,

Er is de steedse dageraad der steden
die slaapt in mijn gesloten
hand, die vrij snel ontspannen ontsnapt
bij het open gaan van het eerste
morgenlicht in de navel van een nieuwe
aanbrekende en springende tijd,
met een vraag op verdoofde lippen
over wat wij ons herinneren over
het uitgewiste land van eergisteren?

Poes Tito likt dringend aan mijn vingers.
Ik geef gewillig toe, het kan niet anders,
tenzij ik on-mens ben & dus het dier
verwerp als essentieel onderdeel van mezelf.

Onmogelijk is het gebruik van dit verminkend
mes voor mij;  ik verkies eerder te sterven
alvorens lichtdeeltjes en beesten te verliezen
in de herinnering van wederzijds touwtjesspringen,
in de ontkenning van het geheel van de wereld
in het eigen lichaam dat mij behoedzaam zegt:
JJ SLAAPT IN DE COSMOS &
DE COSMOS DROOMT IN JOU.

De klif scheidt zich niet van de weeën
of het wilde weerzien van de barenszee
met de segmenten van het hulpeloze land
ondanks ontwijkende en toch steeds samensmeltende
momenten van een gezamenlijk bestaan.


GV,                        Vieille Bosnie, Mei 2014
Gepost door op

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Abonneren op: Reacties posten (Atom)