Zoeken in deze blog
Guido Vermeulen's mail art envelopes are like worlds into themselves and at the same time they are part of the much larger whole.

(a comment by NANCY BELL SCOTT, USA, on the IUOMA network)

Guido's paintings are like finding images in the clouds
(a comment by Kathleen D. Johnson, USA, on IUOMA)

Guido does not paint monsters but spirits and ghosts, full of love, tenderness and compassion
(LIZA LEYLA during a conversation, Belgium)

His ability to express emotions through painting is a beautiful gift. Allowing oneself to feel sadness is the most direct route through grief. His paintings feel peaceful and kind.

(STEPHEN WALKER, USA)


My life is shifting... Your work is intangible, ethereal, cosmically rewarding. i eat it up & savor it like a great sandwich! It made my day!
(Lisa PEREZ, USA, on IUOMA)

Thank you for the TALISMAN painting on the envelope. It is real cool and creepy at the same time. I haven’t seen a piece of abstract capture such as pain and emotion so well since I visited the museum of art in Toledo. Bravo!
(Sarah Jo Pender, USA, from the Indiana Women’s Prison)

I suppose you could characterize Guido's painting style as expressionist. I know he is very interested in dreams as a source for art and poetry, and these particular chapter pages seem like shadowy dream corridors filled with shifting images and scenes. The Michaux quotes work as a counterpoint, Guido's art is taking over when the limits of language have been reached.
(De Villo Sloan, USA, on my tribute pages to Henri Michaux, see LAMUSAR blog)

Guido’s art expressions are always poems and they show us the reality of our real faces and souls (Mariana Serban, Romania)

His titles have both inspired and educated me (Alicia Starr, USA)

donderdag 8 juli 2010

BONJOUR OISEAU

Opgedragen aan Federico Garcia Lorca

Vogels vluchten in het duister
wanneer katten te voorschijn
kruipen uit het geheugen
van sluimerende tijd.

Doordeweekse melk ontbreekt
Naast het ei ligt slapend
het pluimgewicht van een zwetend
lichaam in zwoel maanbestand.

Het droomt over het ontstaan van vissen
hoe die de zee ontliepen
door zich te splitsen in benen en vleugels
Al wandelend op het strand vermijden we dus de zoete leugens van de jeugd.

Achter de wolk
wikt en weegt
de spelende leegte
de bevende heerser
die niet gerekend had
op de weerstand van zoveel
lucht.

Op een zucht afstand kijk ik recht
in het oog van zijn schuimende bek.

De gekooide torenvalk kijkt omhoog naar de zwevende handschoen
verbijt zich in het smalend uur van vagevuur en regen
Hoe honger negeren in een landschap van ontvette beenderen?
Hoe liefde ontsluiten uit de stoelgang van de blootgelegde grot?
Een krakend schot velt ontvelde vragen en schudt mijn heimwee
wakker naar het graf van Lorca.

(c) Guido Vermeulen
7-8 juli 2010
Gepost door op

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Abonneren op: Reacties posten (Atom)