Zoeken in deze blog

Guido Vermeulen's mail art envelopes are like worlds into themselves and at the same time they are part of the much larger whole.

(a comment by NANCY BELL SCOTT, USA, on the IUOMA network)

Guido's paintings are like finding images in the clouds
(a comment by Kathleen D. Johnson, USA, on IUOMA)

Guido does not paint monsters but spirits and ghosts, full of love, tenderness and compassion
(LIZA LEYLA during a conversation, Belgium)

His ability to express emotions through painting is a beautiful gift. Allowing oneself to feel sadness is the most direct route through grief. His paintings feel peaceful and kind.

(STEPHEN WALKER, USA)


My life is shifting... Your work is intangible, ethereal, cosmically rewarding. i eat it up & savor it like a great sandwich! It made my day!
(Lisa PEREZ, USA, on IUOMA)

Thank you for the TALISMAN painting on the envelope. It is real cool and creepy at the same time. I haven’t seen a piece of abstract capture such as pain and emotion so well since I visited the museum of art in Toledo. Bravo!
(Sarah Jo Pender, USA, from the Indiana Women’s Prison)

I suppose you could characterize Guido's painting style as expressionist. I know he is very interested in dreams as a source for art and poetry, and these particular chapter pages seem like shadowy dream corridors filled with shifting images and scenes. The Michaux quotes work as a counterpoint, Guido's art is taking over when the limits of language have been reached.
(De Villo Sloan, USA, on my tribute pages to Henri Michaux, see LAMUSAR blog)

Guido’s art expressions are always poems and they show us the reality of our real faces and souls (Mariana Serban, Romania)

His titles have both inspired and educated me (Alicia Starr, USA)

woensdag 29 januari 2014

Zenoefening

ZENOEFENING voor Hokusai en Miche


Ik zit op de kakstoel van mijn eigen waardeloze tijd
en leer alles weer opnieuw, steeds weer opnieuw,
tot het ogenblik dat ik weer opnieuw alles zal moeten leren.

Leef ik nu in het lijden van een cirkel of is het juist andersom?
De ouderling treft de baby aan in het hulpeloze kwadraat
van een kosmisch kruispunt na 2001.

De cirkel leeft in mij niet als een cirkel
maar als een verzameling van willekeurige ellipsen.
Ik besta in een uitdeinende droomtijd
van gedeelde herinneringen,
in de doorsnede van dier en mens.
Samen vormen wij een mensdierheid.

Ik ben mijn vader die ik ben,
ik ben de moeder die ik was.
Nog steeds heb ik daar meer dan enige moeite mee!
Ik ben hunkerende zeester worstelend met wachtende mossel
& stort mijn maag uit hongerend naar een verlossend
einde en een begin dat niet eindigt om weer te beginnen.

Limietloos is het leven als je vrij bent
& zoiets als dood ervaren kan als bewuste bevrijding.



GV
Januari 2014
Pub New Benfica



Mathematics

WISKUNDE TEGEN ELK GODSBEGINSEL

Brandend papier = brandend vel = brandend bos.

In het midden het slachtoffer: een nietig takkenhuis
waarin weeldig uitgedoste godskrijgers sterven,
1 na 1
behalve de ene buiten de omtrek van de aarde,
zijn onsterfelijkheid is gebouwd op de eeuwigheid
van onze opeengestapelde lijken,
de dampende adem van petroleumresten.

De wereld verliest 5 letters
oorlog verliest er vier
vrede echter wint er vier
vuur overwint er drie
1 bestaat uit twee
1 doodt 1
tot nul bestaat.


GV
Januari 2014
Pub New Benfica



To Pete Seeger

EENHEID VAN WATER EN VUUR

voor Pete Seeger

Ik schiet met de eenvoud
van een waterpistool
op het rijke vuur.

Les étonnements du détonnement
déclenchent les explosions dans mon cerveau.

De broosheid van kartonnen dozen
is ons toekomstig huis.
Koning Dakloos wordt onzichtbaar
naast Paleis Laekense Lijdensweg.
In een bedje kikkererwten wordt Prinsesje Nietsvermoedend
wakker en poetst haar tanden met gebotteld rioolwater
heiligverklaard door ontmande meesters en knechten,
tijdens het karnaval van de maskerade van hun maskers.

Zij defileren door de lege hoofdstadstraten
onder gedempt applaus van betaalde troepen
terwijl stakerspiketten geen aandacht krijgen van de media.

Ik begrijp de rijpheid van de woede van Ukraine,
de bezetting van het wanministerie van justitie,
de ineengestorte havendokken, het kaartenhuisje van de macht.
Het is een stel kaarters die een einde zullen maken
aan de ring vulkanen op deze wrede aarde.
They shall overcome
want wat is erger nu?
Het gebrek aan eenheid of een verplichte eenheid
omwille van de eenheid.

De brandende banjo was en is zijn en mijn visioen.

GV
Januari 2014

Pub New Benfica

Voor Charles D

To Charles Darwin


Het diertje slaapt in mij
maar maakt mijn mensheid wakker.

Het diertje krimpt in mij,
woelt en wroet in de aarde zwoel,
de echo van aders in  ademende huid.


E V O L U T I E

is het emanciperende dier in de mens
& de mens ingedommeld in de gedaante van jagend dier

IK BEN MIJN EIGEN FOSSIEL
IN HET FOSSIEL DAT DE WERELD IS GEWORDEN.



GV
Januari 2014
Pub New Benfica




Liefde en haat

LOVE AND HATE


Ik zie haar avondstonden niet
in mijn toegesnoerde hand
maar weet dat zij daar slaapt
als een zwart paard tussen witte
knokkels en kreukels in een kleurloos listig behang.


De schommelende schrimpende zon pronkt
met een weinig licht tussen de spleten van de kamer
waar wij ooit samen sliepen als broer en zus
in de beschermende nis van duisternis.
De zogenaamde zonde van het lijf is een schande
voor hun dwangmatige uitvinders.

Ik zie hun bibberende strot niet
in mijn toegeknepen vuist,
voel juist de dunne drek lopen
van hun menshatende doctrines.

Ik heb de liefde lief.
Al de rest is hulpeloze haat
& spoelwater voor de godsdienstgoot.



GV
Januari 2014
Pub New Benfica




GEBOORTE

GEBOORTE


Tussen de spuitgaten van vissen en het ei van een drakenjong
zwemt mijn ziel naar de heidense winterzon.

Het renpaard trekt niet langer de gouden koets.
Heeft tanden als voorhamers en schelpen als schubben,
koestert de ambitie om vleugels te doen groeien in woede.

Want Pegasus wil Kronos verslaan,
voor een allerlaatste maal,
met zijn hoefijzers op het aambeeld
van een onevenwichtige hemel.

Mijn huig is verlamd door het onuitgesprokene.
Wat mij rest zijn schilfers van schrijfsels
die de vrieskoude trotseren in de kaken van stotterende vissen.



GV
Januari 2014
Pub New Benfica




Blackbird nr 12

Blackbird 12 for David Stone


Vogeltje, vogeltje aan de wand
Waar zijn de schouwen van weleer?

& de granieten asse, de kiezelsteentjes
die de verloren barakken tekenden;
de open deur van een kamer zonder gas
bestond niet in het zoute woud van verdampte zielen.

De bomen zijn geen stille getuigen,
zij hijgen, dus zwijgen niet.
Maar je moet wel hun taalgejammer verstaan,
zoals je wenende stenen moet begrijpen,
of de afdrukken van zwarte veders op de stomheid
van mijn gebroken taal.

Mijn verborgen kwaal: ik ben een jood in alle ernst en gedachte,
maar ik geloof in NIETS
behalve het vierkant zwart in het zwarte vierkant.



GV
Januari 2014
Pub New Benfica


maandag 27 januari 2014

LE CRI FADO

LE CRI FADO

De schreeuw van de Fado schreeuwt meer
in mijn maag dan in mijn hart.
Waarom? Waarom niet? Waarom wel?
Le coeur se trompe ou peut se tromper
comme éléphant dans la brousse bossue et crue.
De maag roept omdat je honger hebt,
honger naar bijvoorbeeld gerechtigheid,
honger naar zoiets als sociale rechtvaardigheid,
iets wat de salonsocialisten vergeten hebben
sinds, nou ja, 1914, denk ik dan,
toen ze de arbeidersbroeders de oorlog injaagden
tegen mekaar voor de verdediging van de belangen
van het ziekzwarte kapitaal.
Sindsdien vind ik socialisten een troep waardeloze valse ratten
die hun eigen kinderen opofferden
voor enkele nutteloze parlementszitjes
beloond met zweren en blaren op hun verbrande gat.

De schreeuw van de Fado krabt aan dat aarsgat
van de verdoken armoede, zowel sociaal als intellectueel,
zowel banaal als overstijgend en met veel kermend sexueel
gehijg of niet madame Orlette?

De schreeuw van de Fado krabt de kattenkrollen van de trap

-      MIAUWT haast even hard als de uitgestorven mijnwerkers in de schacht van mijn tienerherinneringen, als de overlevering van Zwartberg en Winterslag, als Winterberg en Zwarte Mousse au Chocolat

-      BRULT haast even zacht als de tweeleeuwen die dokwerkers zijn om hun eigen kracht te beschermen tegen de liberale vervlakking van alle specifieke statuten door de Europese verkrachters aan de macht omwille van de hun toegestane macht

-      PREVELT haast even bevend als de pezewevers van papenafgoders en hun dronken drenkelingvolgers, terwijl zij hun oppervlakkige zwembroekjes aan het kruis nagelen om het nutteloze offer te herdenken van de veroordeelde zondaar op het schavot van een meer dan hopeloze tijd
want ondanks de bloedarmoede der spijkers is niets vergeven noch vergeten aan het firmament van vallende vloekende sterren en stieren in de arena die begon als winterse kinderkribbe, pick your choice oh divine pedophiles in the convents van moordende naastenliefde!

-      WEENT haast even wenend als mijn tranen, opgepikt door een Portugese immigrant via woorden als «gaat het, mijn jongen?» en «ik herken je verdriet als het mijne, Saudade». Samen herkennen wij de nostalgie van de zeeman in de haven, van de oneindigheid van de kabeljouw in de weke weeë zee, wetend dat alles een einde heeft:

de zee, de kabeljouw, de zeeman, de weerman, de opgedroogde tranen van een Fado, het einde van een Fado, DE ALLERLAATSTE FADO AAN HET STERVENSBED VAN EEN GEZAMENLIJKE EN GEDEELDE TIJD.

TIC TAC
TAC TIC
Ik tik de dood op zijn Fadokop en worstel met zijn kapsel.
Haren groeien verder en deinen uit als rozenknoppen aan het firmament.


GV
Januari 2014, Pub New Benfica




MINSTENS

MINSTENS

1 – 1 = nooit
0

1 + 1 = altijd
meer dan 2

1 / 1 = steeds
onvoorspelbaar groots

1 X 1 = een uitkomst
zonder weerga

Ondeelbaar is de klassenstrijd.
Hij houdt pas op misschien
bij de definitieve vernietiging
door het kapitaal
van de laatste 1.

En zelfs dan zullen deelbare atomen
weerstandskernen vormen
als ode aan de wroetende wormen
die de Parijse Commune overleefden
door een toegang te vinden
tussen Vader Lachaise en het Schaerbeekse kerkhof
van Magritte die geen schilder was
volgens sommige grootinkwisiteurs.


GV
Januari 2014

Pub New Benfica

Le temps qui me reste

Le temps qui me reste quand je contemple l’océan

Gebroken arm waarmee ik worstel:

Koning winter geeft zijn troon op,
ontmantelt zijn hulpeloze schelp
in het aanschijn van de broomoceaan,
gekwetste braambes in mijn wiegend droombed.

Verstervende vis in het sterrenstelsel
Vis van Geurende Benauwdheid
droogt mijn uitstervende zon op,
draagt een rugzak vol wetend stof mee,
vallend door de zware zwarte gaten van de tijd,
tot iets wat lijkt op opgeklopt schuimwit naast de kwal,
tekent automatisch voor de vlucht als afdruk
van krimpende vogelpootjes op een noordzeestrand.

Luister naar de geluiden van hun oeverloze ruiters,
als etsen van de perkamenten huid, als afdrukken van een luit.
Zie hun huig trillen in de darmen van een dakloos dier,
als doedelzak en membraan van (ont) wijkend water.

En even later volgt het nader pas nadien.
Later Nader Nadien Nadinne …
Kervend kaartspel dat golven breekt
met de muntsmaak van een minderheid
& zoiets als geelachtig protesterend krijsend krijt
tegen de rotsen van vernauwende betweterige meerderheid.


GV
Januari 2014, Pub New Benfica


DEUS - LOGISCH

DEUS – LOGISCH


Ik heb de dood overwonnen in januari.
Pleegde zelfmoord maar
keerde
weer
terug,
helaas!

Wat nu?
Bestaat god?
Neen toch, ik ben ik,
ik ben god, want ik besta echt,
ik ben de dood,
& de wederopstanding van het hulpeloze leven.

Ik besta niet
dus ik besta
aldus besta ik niet,
pfff ….

Ik heb het woord dood
overwonnen door de wonde
van ontkalkte taal
op de wanden van een meer dan willekeurig leven
dat ik droomde

Ik ben een randgeval, een sterfgeval, een zandloper,
een priemgetal ondeelbaar in het prieel
tenzij door de parel van een woedende oester
die je openbreekt met misselijkmakende moeite.

GV

Januari 2014, New Benfica pub

zondag 26 januari 2014

LES 12 TIROIRS SECRETS

Les 12 tiroirs secrets

Op de zolder van mijn vader
vond ik na zijn overlijden
een oude koffer vol geheimen.

Toen ik hem opende
ontdekte ik nog een andere koffer
bibberend binnenin.

En die koffer bestond uit
grote en middelgrote, kleine en nog kleinere
laden en verscholen schuiven
als dode duiven van een gezamenlijk en apart
bestaan in gedeelde vreugd en vooral pijn.

Lade 1 bevatte
de laatste morfinespuit van moeder voor zij kreveerde aan een uitgezaaide algemene kanker,
haar talisman: een Kennedydollar omgebouwd tot een verstikkende halsketting,
een halfleeg (of halfvol) flesje Lourdeswater dat niet geholpen had bij een hopeloos verlangen naar een miraculeuze genezing,
haar pasfoto met jaren ’40 kapsel en een buisje met ineengestorte tranen gecollecteerd de avond van het grote afscheid.

Lade 2 bevatte
sommige van vaders oorlogsherinneringen:
het slipje van een Russin die hij had wijsgemaakt in Duitsland
dat hij de dag erna naar het Oostfront vertrok
samen met zijn vriend die inderdaad ging
en nooit meer terugkeerde uit die hel,
een foto van een platgebombardeerd Hannover met een kleine jongen op een stoeltje, hij overschouwde in 1 klap de hele stad en was het allerhoogste punt geworden boven het puin,
een andere foto van zijn eigen verminkte been, verbrand door geallieerde fosforbommen, met een korte nota: dit been werd gered door Duitse artsen, niet alle Duitsers zijn of waren nazis, dat is een grove leugen!!!

Lade 3 bevatte
het gebit waarin nonkel Raf haast stikte toen zijn goedkope valse tanden loskwamen bij het eten van een magere vis en een berg kroketten; men voerde hem snel naar het hospitaal voor het definitief te laat was, hier stelde men hem vragen over de sporen op zijn rug, Ik was Vlaming en pro-Duits tijdens de oorlog, legde Raf van Pamel uit en ik werd na de bevrijding opgepakt en wekenlang afgeranseld door leden van de witte brigade die pas weerstander werden toen alle gevaar geweken was. Buiten de slagen kreeg ik ook geen eten, meneer doktoor, honger dat ik had, honger, dus ik eet sindsdien veel te snel alsof mijn leven er van af hangt...honger en slaag maakte van mij de gulzigaard die ik nu ben.

Lade 4 bevatte
enkele drukletters van nonkel Albert,
de anarchistische drukker uit Tervuren,
die zich meestal verschuilde in zijn drukkerij
voor de waterval van woordendiarree van zijn vrouw,
ons’ tante Germaine die haar dronkenschap wilde delen met de hele wereld en als het efkes kon, de kosmos daarbuiten.
Zij drukte ons als kleine pagadders aan haar platte boezem
en vulde ons met pateekes en crème au beurkes en walgelijke likeurkes zoals elixir d’Anvers, mandarine Napoleon en Parfait d’ amour, een paarsviolet drankje met glinsters die zwommen in het zwakke zonlicht van eind jaren ’50, begin jaren ’60.

Lade 5 bevatte
communieprentjes van de dochter van Albert en Germaine en de zoon van Raf en zijn madam Marieke Het was niet eigenlijk zijn zoon maar de zoon van een Duitse soldaat die een Vlaamse had zwanger gemaakt en Raf besloot toen in al zijn goedheid met haar te trouwen om haar de schande te besparen van un enfant de Boche.
Ondanks de politieke tegenstellingen tussen Albert en Raf waren beiden verenigd in een opmerkelijke afgoderij van hun eigen banale kinderen. Wat als die 2 ooit samen zouden trouwen, de basiliek van Koekelberg was te klein en te schijnheilig voor zulke opmerkelijke liefdesverbintenis die alle tegenstellingen in het Vlaamse landschap deed smelten als sneeuw voor de …

Lade 6 bevatte
een stok, een eenvoudige stok en ik moest heel diep graven in mijn eigen herinneringen: op een dag schermde ik met mijn broer met stokken in de tuin, een imitatie van de rode ridder wellicht en ik gaf zo’n harde klap dat 1 van de stokken weg vloog en een ruit doorboorde aan de achterkant van het ouderlijk huis, mijn vader kwam woest buiten gestormd en gaf mijn broer het pak slaag dat eigenlijk mij toekwam want ach ja, het was steeds mijn broer die kattenkwaad verrichtte, ik zei niks en mijn broer nog minder, we begrepen mekaar die dag in alle onrecht van het jongensogenblik.

Lade 7 bevatte
een briefje aan de paus dat ik in alle onschuld had geschreven; ik was 10 of 11 en kende mijn eerste kalverliefde, werd hevig verliefd op nichtje Mireille en nonkel Romain legde mij toen koel uit dat dit niet kon omdat we familie waren, tenzij, ah tenzij ik een speciale toestemming kreeg van Rome; de paus echter heeft nooit geantwoord op mijn smeekbede, vandaar mijn begin van de breuk met die valse kattenkoppen.

Lade 8 bevatte
een enkelkettingske van tante Irene, de vrouw van nonkel Bob; Bob was een duivelke-doet-alles-zelfstandige, artistieke schilder en behanger en hij legde ook Japanse tuinen aan binnenskamers, een man met een hart van goud die ons tijdens de weekends mee nam in zijn wagen en ons Belgiekske leerde kennen, van de kust tot de Ardennen; tante Irene was une belle poule de luxe, en haar bestaan als prachthoer werd beschermd door een openlijke relatie met een politiecommissaris uit Brussel; hoer heb ik sindsdien nooit als een scheldwoord ervaren omwille van mijn mooie suikertante, het was eerder een compliment, een eerbetoon aan een vrij bestaan en een boterhart.

Lade 9 bevatte
een zeemanspet van nonkel Henri die bij de zeemacht zijn troep had gedaan en die ik bezocht in de Daillykazerne of misschien ook niet, misschien kende ik dat gebouw enkel maar van horen zeggen, afijn ik woon nu dicht tegen wat rest van dat complex: luxe appartementen, oplichterbanken, een Franstalig theater en een plein zonder enige toegang voor onbevoegden.

Lade 10 bevatte
foto’s van de kinderen van nicht Moniek die spoorloos uit ons leven verdween, verstoten door haar eigen vader omdat ze zowel kinderen had verwekt bij haar man en diens vader; ik herinnerde me een bezoek in haar krotwoning waar de regen door het dak piste; Moniek leefde in een enorme miserie maar toch gaf ze ons al haar singles cadeau na de echtscheiding van vader die ongelukkig was hertrouwd; de feeks vertrok met onze hele inboedel richting De Panne. Moniek was 1 van de weinige personen die ons daarna hielp waar en hoe zij kon.

Lade 11 bevatte
het doodsprentje van tante Rosa, Moniek’s moeder en volbloedzigeunerin; zij en nonkel Raf, een andere Raf dan die uit Pamel, openden een arbeiderskroeg waar zij met de klanten sex had op het toilet, just for fun, en klein Moniekske hield de wacht moest vader thuis komen; een scheiding volgde en Rosa kreeg meerdere hersentumoren gevolgd door barslechte chirurgie, zij verloor haar evenwicht na de operaties en viel steeds om, de enige die haar nog bezocht tot zij stierf was mijn moeder en wij als kleine kinderen. Ik herinner mij nog steeds haar geur en mijn angst voor dat soort van aftakeling.

Lade 12 bevatte
een droomtelefoon waarmee Ruth, mijn 2de moeder, mij had opgebeld na haar overlijden om me aan te moedigen en de kop niet te laten hangen want ik moest nog veel dingen doen en mensen lief hebben en meer van dat; ik zit nu met die telefoon in mijn schoot en denk: wie zal in nu zelf eens bellen, wie zal ik bellen na mijn eigen dood? Ik kan alvast een lijstje maken en die opbergen in mijn eigen koffer met geheime laden.


Guido Vermeulen
24-25-26 januari 2014




maandag 20 januari 2014

Near the end

Ik scheer me een allerlaatste maal
met het elektrisch apparaat
van een stervende man.

Hij wil niemand meer zien,
laat staan dat hij zich nog scheren zal.
Hij heeft zijn vrienden en vriendinnen verstoten
uit zijn laatste ogenblikken en ademhalingsoefeningen.

Ergens ver weg in een imitatie der Ardennen
lijdt hij in zijn eentje en aapt hij kristuskoning
na.

Hij wandelt moeizaam naar de laatste deur,
slaat hem dicht met een harde bang.
De stilte erna is oorverdovend.



The infinity of a working volcano, tribute to William Blake


Mail art envelope mailed to Liza Leyla, Belgium

Close and closer to the end of existenZ


Storm above Athens


dinsdag 7 januari 2014

GELOOFSBELIJDENIS

I believe in god because:

Dieu est une bouteille de coca cola (yes, the gods are really crazy)

Dieu est une montre Rolex cassée

Dieu est une sacoche Delvaux

Dieu est une paire de baskets Puma

Dieu est une KrugerRand

Dieu est un Luger du Waffen SS

Dieu est un nuage en voyage de noces

Dieu est une voie sans issue

Dieu est un container de caviar Beluga

Dieu est une chemise de luxe invisible

Dieu est une table à manger sans couverts

Dieu est un menu à la carte incompréhensible dans un resto sans coeur

Dieu est un fauteuil d’orchestre sanguinaire

Dieu est une feuille tombante et pourissante

Dieu est un Jaguar sans essence ou Dieu est du carburant sans voiture (vouz avez le choix)

Dieu est une copie Rank Xerox

Dieu est l’ombre de l’ombre de l’ombre

Dieu loge toujours au Sheraton ou à l’Hilton

Dieu est un monstre sacré dans le résidu de nos rêves

Dieu est le petit frère du Diable, le mal connu et inconnu

Dieu est une veuve KLIKO

Dieu est un simple cocu

Dieu est un kangerou géant (selon les Aboriginals d’Australie)

Dieu est un peroquet qui s’imite lui-m’aime

Dieu est une oreille sourde

Dieu est une poudre à lessive au savon de Marseille (avec promo quotidien sur chaque station de télévision)

Dieu est une cloche sans clochette

Dieu habitait dans la jupe de ma maman (et comment!)

Dieu est un boulevard fermé au traffic humain

Dieu est une perle en périle si rare qu’elle n’eXiste pas malgré les efforts perpétuels pour la retrouver

Dieu incarne le principe en soi de l’APARTHEID (voir la remarque sur le boulevard)

Dieu est une goute d’oeil qui rends aveugle, la paire de lunettes pour voir dieu ne sera jamais invent€uro

Dieu est un puits de mine ouvert (qui tombra le suivant?)

Dieu est un passage à niveau mort (et le train ne sifflera pas 3 X)

Dieu est l’assassin de son propre fils

Dieu est la mort personifié en avatar de dieu

Dieu est un vote NUL ou BLANC, existe uniquement pour renforcer les pouvoirs en place (ajoute pour poudrer Pol Dessin)


Guido Vermeulen
en dialogue avec Guen D, Phil D, Pol D et le reste du monde

Janvier 2014